Voordat ik mama werd
Hoi, ik ben Monique en ik ben opgegroeid als oudste van 6 kinderen. Tussen mijn 12e en 15e levensjaar werden mijn twee jongste broertjes geboren. Ik was toen op een leeftijd dat ik dit heel bewust mee heb gemaakt. Niet iedereen kan zeggen om op die leeftijd nog grote zus te worden. Het zaadje en interesse in mama's en baby's is toen zeker gepland.
Na de middelbare school heb ik mijn HBO-V en verloskunde diploma behaald. Tijdens mijn studie en hierna heb ik diverse leuke banen gehad binnen de revalidatie- en ouderenzorg en verloskunde. Ik rolde altijd van het één in het ander.
Ik ging altijd voor wat goed voelde en waar ik energie van kreeg. Ook toen die baan in Londen of Antwerpen was. Ik vond het zo gaaf, kijken op de Big Ben, wanneer er weer een wonder van een baby geboren werd.
De weg naar het moederschap
In 2019 en 2022 ben ik zelf een trotse mama geworden van mijn dochters Elise en Aimée. Ik vond het heel mooi en bijzonder om mama te worden en heb echt genoten van mijn beide zwangerschappen.
Ik merkte dat ik met vlagen onzeker kon zijn tijdens mijn eerste zwangerschap. Wat voor mama zou ik worden en zou ik het wel kunnen? De nacht voordat ik ging bevallen (ik had nog geen weeën) voelde ik een sterke drang om een brief te typen aan onze baby en hoe ik deze periode heb ervaren.
Ik wil een stukje uit deze brief met je delen:
‘We zijn zo benieuwd naar jou en aan de andere kant ook zo gek. Dat het leven van papa en mama straks zo anders gaat zijn. We kunnen ons er nog geen voorstelling bij maken. Hoe ga je eruitzien? Op wie lijk je het meest? Ga je papa's lange benen hebben? Krijg je een temperamentvol karakter omdat je ook altijd zo aanwezig was in mama’s buik?’
Mijn bevallingen liepen anders dan verwacht
Bij zowel mijn eerste als tweede bevalling stond er een heel groot bad midden in de woonkamer klaar voor de bevalling. Ik wilde heel graag in bad bevallen. Bij mijn eerste bevalling heb ik tot volledige ontsluiting in bad gezeten en dat was heel fijn.
Voor het laatste stukje van de bevalling, moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. Thuis had ik voor mijn gevoel de controle en in het ziekenhuis niet en dat heb ik een periode heel lastig gevonden. ‘Is dit mij echt overkomen? ‘
Mijn tweede bevalling was een vlotte thuisbevalling in bad. Dit was zo mooi! Na de bevalling moest ik alsnog met de ambulance naar het ziekenhuis.Ik kijk hier achteraf niet met vervelende gevoelens op terug. Ik had de regie en heb alles durven vragen wat ik wilde weten.
Onzekerheid en gelukkig wisselde zich af
Ik heb een duidelijk verschil gemerkt tussen de eerste en tweede keer mama worden.
De eerste keer kwam het moederschap als een vlaag van warmte. Ik voelde mij intens gelukkig. En tegelijkertijd overviel mij bij vlagen ook de onzekerheid. Het voelde zo intens. Wat het voor mij intens maakte is de grote verantwoordelijkheid die ik voelde om het goed te doen.
Het ene moment keek ik naar mijn dochter en voelde ik zoveel liefde. En het andere moment maakte het mij onzeker, doe ik het allemaal wel goed? Ik legde de lat heel hoog voor mezelf.
Het maakte mij onzeker dat onze dochter ’s nachts soms wel ieder uur wakker was. Ik vond het ook moeilijk om er eerlijk over te praten. Ik kreeg vaak als antwoord, ‘het is maar een fase’. Terwijl ik eigenlijk alleen maar een luisterend oor nodig had.
Ik merkte dat ik steeds vermoeider werd en heb ondervonden wat slaapgebrek met je kan doen. Toch ging ik weer aan het werk. Ik dacht dat het erbij hoorde. Tot dat ik niet meer kon. Alles wat ik eerst zo gemakkelijk deed, ging niet meer. Ik kon de signalen niet meer negeren.
Het is goed gekomen, met tijd en liefde en aandacht voor mezelf. Ik weet nu hoe belangrijk het is om signalen van je lichaam niet te negeren.
De tweede keer mama worden vond ik ook heel bijzonder. Ik heb vooral van de beginperiode veel meer kunnen genieten. Minder onzeker zijn zorgde ervoor dat ik veel meer ontspannen was. De connectie tussen beide zussen is ook zo mooi en hartverwarmend om te zien.
